marta2808

 pięknie tak niesamowicie patrząc z tej z tamtej stop od nowa nic jednak coś w ogóle nie wiem żyjąc umieram wciąż widzę niebo ziemia niżej czuję może jestem cóż dzień smutek radość spełnienie nigdy teraz bynajmniej JA

Tyle samo sensu, ile i jego braku. Nie wiem skąd wzięła się we mnie potrzeba napisania powyższego tworu. Wewnętrzny impuls i tyle. Wiersze też pojawiają się we mnie nieoczekiwanie. Ale do tworzenia poezji potrzeba spokoju. A go ostatnio coraz mniej. Byle natchnienie całkiem nie zniknęło. I niech pozostanie we mnie dziecko. Dziecięca wyobraźnia, radość z życia, umiejętność dostrzegania rzeczy błahych, lecz istotnych. Choć cząstka, choć cząstka dziecka...

Pink "Nobody knows"

Nobody knows
Nobody knows but me
That I sometimes cry
If I could pretend that I'm asleep
When my tears start to fall
I peek out from behind these walls
I think nobody knows
Nobody knows no

Nobody likes
Nobody likes to lose their inner voice
The one I used to hear before my life
Made a choice
But I think nobody knows
No no
Nobody knows
No

Baby
Oh the secret's safe with me
There's nowhere else in the world that I could ever be
And baby don't it feel like I'm all alone
Who's gonna be there after the last angel has flown
And I've lost my way back home
I think nobody knows no
I said nobody knows
Nobody cares

It's win or lose not how you play the game
And the road to darkness has a way
Of always knowing my name
But I think nobody knows
No no
Nobody knows no no no no

Baby
Oh the secret's safe with me
There's nowhere else in the world that I could ever be
And baby don't it feel like I'm all alone
Who's gonna be there after the last angel has flown
And I've lost my way back home
And oh no no no no
Nobody knows
No no no no no no

Tomorrow I'll be there my friend
I'll wake up and start all over again
When everybody else is gone
No no no

Nobody knows
Nobody knows the rhythem of my heart
The way I do when I'm lying in the dark
And the world is asleep
I think nobody knows
Nobody knows
Nobody knows but me
Me

Tak, nikt nie zna rytmu mojego serca...

Idę dalej przed siebie, na oślep, pod prąd. Czuję, że żyję.
A wiosna dodaje mi skrzydeł.

Egzaminy przeżyłam. Nie było źle, ale mogło być lepiej. Do wybranej szkoły na pewno się dostanę, więc nie ma problemu. Choć na początku byłam bardzo na siebie zła, 80-90 punktów to nie jest wynik mnie zadawalający :D

Za oknem okropna pogoda, zamiast chodzić na spacery do parku, muszę siedzieć w domu. Weekend majowy mija mi przed komputerem.  Lecz dzięki temu przynajmniej wzięłam się za pisanie tej notki.

W czwartek niestety do szkoły. Ale na szczęście to tylko miesiąc pracy,  potem wystawianie ocen i...  wakacje! A na przełomie lipca i sierpnia wyjazd do sanatorium w  Istebnej z mamą, siostrą, ciocią i dwoma kuzynkami. W końcu odpocznę i nadrobię wszystkie moje zaległości czytelnicze. Szkoda tylko, że wakacje trwają jedynie 2 miesiące... :)

Miałam dzisiaj zamiar całkowicie unicestwić tego bloga. Przeczytałam wszystkie notki i choć nie było ich dużo, poczułam  do nich jakichś sentyment. No i po prostu nie mogę ich zniszczyć :)

Chciałabym napisać coś więcej, ale za dużo się tego nazbierało, a mamuśka odgania mnie od komputera. Może znajdę chwilę i wystukam coś więcej, nie wiem...

Na razie przerywam prowadzenie tego bloga. Chciałabym dalej  w nim pisać, ale niestety mam teraz wiele innych spraw na głowie. Może kiedyś tutaj wrócę - nie wiem...
Pozdrawiam wszystkich! :)